Τα παιδιά, οι αθλητές, είναι οι λιγότερο υπεύθυνοι. Μαϊμουδίζουν συμπεριφορές δικές μας, μέχρι να αποκτήσουν τις δικές τους καλές ή κακές συνήθειες. Ερχονται στον αθλητισμό, σαν πλαστελίνες, να παίξουν, να μάθουν. Πιστεύω ότι ο προπονητής των ακαδημιών δεν είναι επάγγελμα. Είναι τρέλα. Είναι γνώση. Είναι εμπειρία. Είναι μεθοδικότητα. Είναι σεβασμός. Είναι φωνές. Είναι χαβαλές. Είναι ευθύνη. Είναι έμπνευση. Είναι φίλος. Είναι δάσκαλος. Βέβαια, πληρώνεται. Οχι πολλά. Καμιά φορά, πολύ λίγα. Καμιά φορά, τίποτα. Αλλά σίγουρα, το οικονομικό δεν είναι αυτό που θα κρατήσει κάποιον σε μια ακαδημία. Εχω την ευκαιρία, μέσω του αναπτυξιακού προγράμματος της ΕΣΚΑ, να έρθω σε επαφή με αρκετούς προπονητές. Εκτός πραγματικά ελαχίστων εξαιρέσεων, οι πιο πολλοί είναι πολύ φιλικοί και δεκτικοί. Επίσης, είναι καταρτισμένοι και με φιλοσοφία γύρω απο το άθλημα. Με πρόγραμμα και μεθοδικότητα. Εχω πάρει πολλά, έχω αντιγράψει πολλά, έχω ζηλέψει πολλά.
Αλλά το «κενό» υπάρχει. Και το έχουμε δημιουργήσει εμείς. Δυστυχώς. Ετσι είναι. Ξέρω πως η συζήτηση είναι ατέρμονη, γύρω από μπασκετικά θέματα. Μπορεί να έχουν δίκιο και οι δύο ή και οι τρεις και οι εκατό…! Ετσι είναι το μπάσκετ. Και πιθανότατα έχουν. Γιατί με την δική του φιλοσοφία, ο καθένας, έχει κερδίσει και έχει χάσει. Εχει παίξει καλά, αλλά και όχι. Δεν υπάρχει φιλοσοφία που κερδίζει συνέχεια. Ακόμα και αυτή (η φιλοσοφία) που χάνει συνέχεια, έχει τους υποστηρικτές της. Ναι, έχει αυτούς που υποστηρίζουν ότι ΕΓΩ το έχω κάνει και λειτουργεί. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κάποιος προπονητής, που δεν ξέρει μπάσκετ. Που είναι άσχετος. Που κάνει κάτι λάθος. Πάντα, για ό,τι γίνεται, υπάρχει από πίσω μια σκέψη, μια φιλοσοφία, που είτε κερδίζει, είτε χάνει. Αν θέλεις μένεις, αν όχι, φεύγεις. Τόσο απλά. Πάντως, ο κάθε προπονητής, είναι έτοιμος να υποστηρίξει αυτό που κάνει, με επιχειρήματα. Για το μπάσκετ. Το «κενό»; Εκεί… μεγαλώνει συνέχεια.
Ολοι μας έχουμε, από τα παιδικά μας χρόνια, έναν άνθρωπο, έναν προπονητή, που θυμόμαστε το όνομά του. Εναν που μας δίδαξε πράγματα εκτός «αρμοδιοτήτων» του. Εναν που μάς έπιασε κάποια στιγμή στο πλάι και μας μίλησε. Εναν, που δεθήκαμε μαζί του λίγο περισσότερο. Εναν που ήξερε τα προβλήματα που έχουμε σπίτι μας και μας συμβούλεψε. Εναν που ήρθε να μας πάρει από το φροντιστήριο για προπόνηση, γιατί ο μπαμπάς δεν μπορούσε. Εναν που μας έβαλε τιμωρία, γιατί κοροϊδεύαμε έναν κουτσό στο δρόμο. Εναν, που όταν χτυπήσαμε, ήρθε να μας δει στο νοσοκομείο. Εναν που μας κέρασε ένα σουβλάκι στην πλατεία. Εναν που μας κράτησε μια ώρα παραπάνω, για να μας δείξει πώς σουτάρουν βολές. Εναν που ήταν στο γήπεδο συνέχεια -και ήξερες όταν έκανες κοπάνα από το σχολείο- ότι θα σου δώσει μπάλα να παίξεις. Εναν που είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη σου και του έλεγες πράγματα, που ούτε στην μάνα σου δεν τα έλεγες.
Σκέφτομαι τα παιδικά μου χρόνια, τους προπονητές μου και τους θυμάμαι σχεδόν όλους. Ηταν κάπως έτσι, όπως τους περιγράφω πιο πάνω. Ηταν ΕΚΕΙ. Αλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Μαζί με τους γονείς μου και τους δασκάλους μου, είναι οι άνθρωποι που μου διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα. Που με «έπλασαν». Μου «έδωσαν» μπάσκετ. Μου «έδωσαν» παιδεία. Δεν ήταν καλύτεροι μπασκετικά από τους σημερινούς προπονητές. Αντίθετα, μάλιστα. Πολλοί από αυτούς είχαν λιγότερες γνώσεις και μικρότερη τεχνογνωσία. Αλλά ήταν προπονητές. Με προετοίμαζαν για τον αγώνα, αλλά και για την ζωή. Είναι ευθύνη μας, των προπονητών, να καλύψουμε αυτό το «κενό». Να ασχοληθούμε με τα παιδιά. Είναι μέσα στην δουλειά μας. Είναι μέρος της δουλειάς μας. Είναι στο κάτω κάτω υποχρέωσή μας. Πιστεύω πως η αξία ενός προπονητή δεν μετριέται με κύπελλα και πρωταθλήματα. Μετριέται με την θερμή αγκαλιά ενός ενήλικα πλέον, πρώην αθλητή σου, σε μια τυχαία συνάντηση στον δρόμο.
Γιώργος Καλαϊτζής
Προπονητής αναπτυξιακού ΕΣΚΑ
